Op de foto

Mijn lieve vriendin/nicht was er vandaag. Ze kwam foto's maken voor bij mijn biografie. We kennen elkaar al ons hele leven. Zij is één jaar jonger dan ik. Ze is fotograaf geweest en heeft al best een paar foto reeksen van mij gemaakt. Toen ik tiener was, met mijn man vlak voor ons trouwen, tijdens mijn vrijgezellenfeest en op mijn eerste bruiloft.

Er zitten dus wel wat jaartjes tussen die foto's en die van vandaag. Ik was vergeten dat ik poseren onnatuurlijk vind om te doen en dat ik me ongemakkelijk voel. Vooral omdat de uitkomst niet meer overeenkomt met hoe ik mezelf zie. De jaren zitten op mijn heupen, buik en bovenarmen, mijn kin en eigenlijk mijn hele gezicht. Ik voel me nog steeds twintig, dan is de spiegel nog best aardig voor me, maar een foto confronterend.

Ze heeft mooie opnamen gemaakt. Ik vond het fijn dat ze er was. De Corona had ook hier voor afstand gezorgd, dus ik was blij haar weer in mijn armen te kunnen sluiten. Na een kop koffie en een glas citroenwater met verse munt, nemen we weer afscheid. Ze zegt dat ik me om mijn glimplekjes in mijn gezicht geen zorgen hoef te maken en dat ik mooi ben.

Dus ik krijg eerdaags foto's toegestuurd die ik weer doorstuur naar Boekscout. Hopelijk worden ze goedgekeurd! Het zou toch vervelend zijn als mijn nichtje weer moet komen;-)